Projekt zakładał stworzenie eksperymentalnego, wielogłosowego manifestu dla przyszłości przygotowanego przez kolektywny Chór POLIN – chór wyłonionych w otwartym naborze amatorek i amatorów, profesjonalistek i profesjonalistów, Polaków i Polek, przedstawicielek i przedstawicieli mniejszości, imigrantek i imigrantów, różnorodnych grup, które wspólnie pracowały wokół zagadnień związanych z projektami na przyszłość, włączaniem-wykluczaniem, integracją społeczną, wspólnotą, wielogłosem. Manifest stał się zbiorem społecznych doświadczeń, wskazówek, kierunków zmiany, prezentujących wielość perspektyw i doświadczeń, ale też szukających tego, co wspólne, w tym możliwości tworzenia nowych aliansów. Na poziomie metodologicznym działanie było próbą zmierzenia się z kategorią „projektu społecznego” i poszerzaniem pól uczestnictwa. Mimo poszukiwań tego, co wspólne, nie szukaliśmy usilnie harmonii; w oparciu o ogólny rytm i strukturę raczej poszukiwaliśmy kolektywnego wielogłosu opartego na indywidualnej ekspresji, próbach wypracowywania i utrzymywania uważności na innych. Pojawiła się przestrzeń na przypadek, pauzy, głosy ciche. Preludia do finałowego manifestu miały miejsce podczas wybranych wydarzeń Biennale Warszawa w formie interwencji, chórowych komentarzy. Finałowy utwór wybrzmiał 23 czerwca w siedzibie Biennale Warszawa oraz w przestrzeni publicznej wokół.
Działania chórowe były częścią projektu Przejmując scenę. Polifoniczny manifest dla przyszłości – partnerskiego przedsięwzięcia realizowanego przez Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN i Biennale Warszawa w ramach I edycji biennale.
