Przyszłość była tematem, wokół którego w latach 2017-2022 budowany był program Biennale Warszawa. Wydawało nam się wówczas, że w sytuacji wielowymiarowego kryzysu otwarcie rozmowy o przyszłości jest warunkiem koniecznym, by tworzyć progresywne alternatywy systemowe. Zmiany, które zachodzą w świecie w ostatnich latach weryfikują to założenie. Rozpoczynając nowy etap działalności myślimy o przyszłościach w liczbie mnogiej, uwzględniając współzależność wielu ekosystemów i wymiarów: środowiskowego, klimatycznego, technologicznego, geopolitycznego czy społecznego, oraz dostrzegając, że nie są to osobne dziedziny, ale wpływające na siebie i kształtujące się wzajemnie obszary. Myślenie o wielu możliwych przyszłościach wynika jednakże przede wszystkim z przeświadczenia, że obowiązująca przez wiele dekad i dominująca wizja przyszłości, oparta na rozwoju i postępie, przestała być oczywista i przekonująca, a radykalizacja polityczna i segmentacja sfery publicznej, niepohamowany rozwój technologii i wykształcenie się nowych form władzy, wyczerpały możliwości tworzenia jednej wspólnej przyszłości.
Wyzwania ostatnich lat, takie jak pandemia, kryzys klimatyczny, zerwane łańcuchy dostaw, kapitalizm inwigilacji, kolonializm danych, migracje (w tym migracje klimatyczne), wojna w Ukrainie, Gazie, Libanie, w tym cyberwojna, rozsadzają ramy lokalnych systemów politycznych, nie respektują granic państw, regionów czy kontynentów. W czasach narastających konfliktów i napięć geopolitycznych, w których technologia odgrywa pierwszoplanową rolę rodząc nowe formy planetarnej przemocy, migracji klimatycznych i ekonomicznych, wzrostu znaczenia radykalnej prawicy (którego jedną z przyczyn stanowi algorytmiczna polaryzacja), wyłaniania się nowych form autorytaryzmu (również tego cyfrowego), potrzebna jest dziś refleksja, która z jednej strony pozwoli dostrzec planetarny wymiar procesów i zjawisk, z drugiej strony – łącząc różne lokalności – pozwoli wytworzyć nowe translokalne relacje i modele współpracy.
Plastiglomerat (którego wygenerowany przy udziale sztucznej inteligencji wariant ilustruje pierwsze wydanie magazynu) to coraz częściej spotykana w przyrodzie hybrydyczna bryła powstała ze złączenia zanieczyszczonych obcymi substancjami minerałów, rozpuszczonych tworzyw sztucznych, zdekomponowanych odpadów technologicznych. Ale to również idealna metafora nowego porządku, który powstaje na przecięciu technologii, kapitału i władzy politycznej. Wprowadzając chaos, dokonując systemowych zaburzeń, kwestionując dotychczas istniejące zasady i podziały, łącząc odległe od siebie elementy w nowe konfiguracje, porządek ten wytwarza nowe wieloskładnikowe struktury i podmiotowości. W inauguracyjnym numerze _BW_Mag staramy się odpowiedzieć na pytanie: czym jest ten porządek i z jakich elementów się składa, jak funkcjonuje i czym może się on stać w przyszłości, a przede wszystkim – w jaki sposób można tworzyć systemowe alternatywy, gdy nowy porządek codziennie wzbudza w nas lęk i jednocześnie oferuje remedium w postaci zaostrzenia polityk bezpieczeństwa. Kluczową rolę w tych działaniach może odegrać infrastruktura (jest ona cichą bohaterką tego wydania magazynu), dzięki której tworzone alternatywy zyskują materialne oparcie.
